Wizyta u norweskiego lekarza bez tajemnic. Za większość usług zapłacisz

Wizyta u lekarza rodzinnego w Norwegii jest zazwyczaj płatna. Pacjenci muszą uregulować wkład własny, czyli egenandel. Podobną procedurę przejdziemy także w przypadku korzystania z innych usług medycznych. Po przekroczeniu sumy wyznaczonej co roku przez Storting (w 2023 roku – 3040 NOK), pacjent otrzymuje frikort, specjalną kartę uprawniającą do zwolnienia z dalszych opłat za świadczenia medyczne. 

W przypadku wizyty w przychodni opłaty zazwyczaj reguluje się na miejscu. W szpitalach lub pozostałych większych placówkach rachunki wystawiane są w terminie kilku dni.

Podobnie jak w Polsce, osobą pierwszego kontaktu w razie choroby jest w Norwegii lekarz rodzinny. Przypisywane są do niego osoby dorosłe oraz ich dzieci, jeśli nie ukończyły 16. roku życia. Wszyscy mieszkańcy kraju fiordów posiadający stały numer personalny automatycznie dopisywani są do listy jednego z lekarzy rodzinnych. Za pośrednictwem portalu helsenorge.no można zmienić go bezpłatnie, jednak nie częściej niż dwa razy w ciągu roku.

Polacy przebywający w Norwegii czasowo również mają prawo do otrzymania podstawowej opieki medycznej. Muszą jednak posiadać kartę EKUZ. Obowiązują ich te same zasady, co w przypadku mieszkańców kraju fiordów. Wizyty będą wiązać się z koniecznością zapłaty egenandel.

Jeżeli konieczne jest przeprowadzenie badań lub poddanie się leczeniu, które nie może być zrealizowane przez lekarza rodzinnego, niezbędne jest uzyskanie skierowania. Dokument to potwierdzenie wystawione przez lekarza rodzinnego, wskazujące, że konieczne jest bardziej szczegółowe badanie w szpitalu lub przez specjalistę.

Szpital lub lekarz-specjalista, do którego dokument jest skierowany, ma obowiązek podjąć decyzję w ciągu 10 dni, czy pacjentowi przysługuje konkretne badanie lub leczenie. W nagłych sytuacjach skierowanie nie jest wymagane.

Po otrzymaniu pozytywnej informacji od lekarza lub placówki pacjent musi poczekać na ustalenie terminu wizyty. W zależności od schorzenia i wybranego specjalisty, może trwać to od kilku dni do kilkunastu miesięcy.

W Norwegii funkcjonują dwa podstawowe rodzaje recept. Pierwsze z nich, białe, przepisywane są pacjentom, którzy uiszczają za leki pełną przewidzianą cenę. Posiadacze drugiego typu – niebieskich – płacą za leki 39 proc. ich wartości. Zazwyczaj wystawiane są dla osób cierpiących na choroby przewlekłe lub wymagających opieki lekarza specjalisty.

Norweska Agencja Leków wskazuje, które leki mogą być wydawane na podstawie niebieskiej recepty oraz jakie warunki muszą być spełnione, by otrzymać wskazane medykamenty. Jeśli lekarz uzna, że pacjent spełnia wymagania, może wypisać mu niebieską receptę. Wcześniej dokładnie analizuje dokumentację medyczną.

Pacjenci, których własna część kosztów leczenia (suma bez uwzględnienia wydatków poniesionych przez państwo) w ciągu roku przekroczyła kwotę 3040 NOK, mogą liczyć na otrzymanie tzw. frikort.

Jak wynika z wykazu norweskiej służby zdrowia, koszt podstawowych usług medycznych nad fiordami waha się od 59 do 407 koron norweskich. Pacjenci płacą średnio:

• 375 NOK – za wizytę lub konsultację u specjalisty,
• od 170 do 407 NOK – za wizytę u lekarza rodzinnego,
• 61 NOK – za testy laboartoryjne,
• 275 NOK – za rentgen.

Udziału własnego nie muszą wnosić m.in. dzieci i młodzież do 16. roku życia, kobiety w ciąży, osoby cierpiące na choroby zakaźne niebezpieczne dla społeczeństwa oraz osoby, u których stwierdzono wypadek przy pracy. Pełny wykaz dostępny jest na portalu Helsenorge.

W Norwegii szczególne zasady obowiązują dwóch sfer opieki medycznej – stomatologii oraz antykoncepcji. W pierwszym przypadku bezpłatne leczenie dotyczy jedynie najmłodszych. Na ulgi mogą liczyć osoby w przedziale wiekowym 16-24 lata. Rządzący planują wprowadzenie zmian, na mocy których państwo sfinansuje leczenie stomatologiczne seniorom. 

Norweska służba zdrowia oferuje specjalny program wsparcia dla kobiet, które nie ukończyły 22. roku życia. Zainteresowane mogą otrzymać dofinansowanie do zakupu środków antykoncepcyjnych. Łatwiej otrzymać także receptę, którą poza lekarzami, może wypisać także pielęgniarka.

Źródła: Helsenorge, Urząd ds. Zdrowia, MojaNorwegia.pl