
Rozdział 9. Finansowanie, opłata własna
§ 9-1. Odpowiedzialność ekonomiczna gminy za funkcjonowanie służb ochrony dzieci.
Poszczególne gminy mają obowiązek zadbania o wyasygnowanie środków koniecznych do świadczenia usług i podejmowania działań, za które gmina ponosi odpowiedzialność zgodnie z niniejszą ustawą.
Koszty usług i interwencji wymienionych w ustępie pierwszym będą pokrywane przez tę gminę, która, zgodnie z §§ 8-1 oraz 8-4, jest odpowiedzialna za świadczenie danej usługi lub wdrożenie danego działania. Jedynie na podstawie przepisów zawartych w §§ 9-2, 9-3, 9-4 i 9-8 można żądać, by koszty te zostały pokryte przez kogoś innego.
§ 9-2. Obowiązek utrzymania dzieci przez rodziców.
Kiedy jakieś dziecko zostaje umieszczone poza domem w wyniku decyzji podjętej zgodnie z niniejszą ustawą, gmina może żądać, by rodzice płacili alimenty na dziecko, licząc od tego miesiąca, w którym nastąpiło umieszczenie, do tego miesiąca, w którym dobiegnie ono końca. Alimenty mogą być wymagane tylko wtedy, kiedy będzie to wydawało się adekwatne do sytuacji ekonomicznej rodziców.
Żądania zapłaty alimentów lub wniosek o zmianę wysokości alimentów ustalonych zgodnie z ustępem pierwszym, wysyłane są do urzędu alimentacyjnego (bidragsfogden). Rolę urzędu alimentacyjnego zgodnie z niniejszym przepisem pełni organ, wyznaczony w tym celu przez Departament pracy i polityki socjalnej i to ten organ decyduje o ściąganiu alimentów i ustala ich wysokość. Osoba zobowiązana do płacenia alimentów może przedłożyć urzędowi alimentacyjnemu żądanie zmiany wysokości alimentów lub wystąpić o umorzenie długu alimentacyjnego. Alimenty mogą zostać ustalone lub ich wysokość zmieniona do trzech miesięcy wstecz, licząc od daty otrzymania wniosku. Obowiązek płacenia alimentów, które zostały ustalone zgodnie z ustawą o dzieciach (barneloven), ulega uchyleniu od momentu, kiedy można nakazać zapłatę alimentów zgodnie z niniejszym przepisem. Urząd ochrony dzieci, bez przeszkód ze strony obowiązku zachowania poufności, przekaże urzędowi alimentacyjnemu te informacje, które będą potrzebne w poszczególnych sprawach.
Na decyzję urzędu alimentacyjnego można złożyć skargę do bezpośredniego przełożonego lub do organu wyznaczonego przez Departament pracy i polityki socjalnej.
Alimenty zgodnie z niniejszym przepisem ściągane są przez centralę windykacyjną Urzędu pracy i polityki socjalnej (NAV), zgodnie z ustawą o ściąganiu alimentów (bidragsinnkrevingsloven). Alimenty należy wpłacać do gminy.
Ministerstwo może wydać rozporządzenia w sprawie alimentów, zgodnie z niniejszym przepisem.
§ 9-3. Prawo gminy do żądania zapłaty ze strony samego dziecka.
Kiedy dziecko zostaje umieszczone poza domem na mocy decyzji podjętej zgodnie z niniejszą ustawą, gmina może zażądać, by dziecko, tak długo jak długo będzie trwał okres umieszczenia, w całości bądź częściowo pokrywało koszty wychowania poza domem.
Zapłata własna, o której mowa w ustępie pierwszym, może być wymagana tylko wtedy, jeśli będzie można to uznać za zasadne. Nie można żądać pokrycia kosztów [umieszczenia poza domem i wychowania tamże] z majątku dziecka, zysków z niego, albo ze środków, które wypracowało sobie samo dziecko.
Komisja wojewódzka rozstrzyga o zasadności żądania takiej zapłaty w tych przypadkach, gdzie decyzja stanowiąca podstawę umieszczenia poza domem należy do zakresu kompetencji komisji wojewódzkiej [zgodnie z § 7-2.]
Opłatę własną należy uiścić gminie.
Ministerstwo może wydać rozporządzenia dotyczące takiej opłaty.
§ 9-4. Odpowiedzialność ekonomiczna państwowego urzędu ochrony dzieci na poziomie regionalnym za funkcjonowanie służb ochrony dzieci
Jeśli chodzi o dzieci poniżej 20 roku życia, które są umieszczane w rodzinie zastępczej lub instytucji opiekuńczo-wychowawczej, bądź też które przebywają w ośrodku dla rodziców i dzieci, państwowy urząd ochrony dzieci na poziomie regionalnym ma obowiązek pokrycia tej części wydatków gminy z tym związanych, które wykraczają ponad to, co gmina ma obowiązek zapłacić zgodnie z § 9-5.
§ 9-5. Prawo państwowego urzędu ochrony dzieci na poziomie regionalnym do żądania zwrotu poniesionych kosztów ze strony gminy.
Gmina, która wystąpiła o przyjęcie dziecka do instytucji opiekuńczo-wychowawczej lub o przyjęcie dziecka i rodziców do ośrodka dla rodziców i dzieci, musi zwrócić państwowemu urzędowi ochrony dzieci na poziomie regionalnym część kosztów pobytu dziecka w danej placówce, zgodnie ze stawkami określonymi przez ministerstwo. Zgodnie z niniejszą ustawą, mogą również zostać ustalone stawki zwrotu kosztów przez gminę w przypadku przyjęcia do instytucji lub ośrodka dla rodziców i dzieci, z którym związane będą usługi specjalistyczne. Ministerstwo może wydać rozporządzenia regulujące system zwrotu kosztów.
§ 9-6. Prawo państwowego urzędu ochrony dzieci na poziomie regionalnym do żądania zwrotu poniesionych kosztów ze strony innego regionu
Wydatki państwowego urzędu ochrony dzieci na poziomie regionalnym w związku z dzieckiem, które w momencie zapisania do instytucji posiada miejsce zamieszkania w innym regionie, zostaną pokryte przez państwowy urząd ochrony dzieci na poziomie regionalnym w tym regionie, w którym dziecko zamieszkuje. Ministerstwo może wydać bardziej szczegółowe rozporządzenia regulujące prawo do żądania zwrotu kosztów.
§ 9-7. Dopłaty ze strony państwa
Państwo przyznaje coroczne dopłaty na częściowe pokrycie wydatków gmin w związku z funkcjonowaniem służb ochrony dzieci.
§ 9-8. Dopłaty państwowe na wydatki związane z dziećmi uchodźców i dziećmi, które ubiegają się o azyl
Państwo przyznaje gminom dopłaty na pokrycie wydatków związanych z dziećmi uchodźców oraz dziećmi, które ubiegają się o azyl, a które przybyły do Norwegii bez rodziców lub innych opiekunów prawnych, ponoszących odpowiedzialność rodzicielską.
Dopłaty przyznawane są również w przypadku przejęcia opieki na podstawie § 4-8 ustępy drugi i trzeci oraz § 4-12 w przypadku dzieci przebywających w ośrodkach przyjmowania azylantów i uchodźców, które przybyły do Norwegii z rodzicami lub innymi opiekunami prawnymi, ponoszącymi odpowiedzialność rodzicielską.
[Poprzednie rozdziały:

To może Cię zainteresować